van van Essen: 2017

18 september 2017

17 september 2017

Omnia Vinco

De woorden zijn op mijn huid gevangen: Omnia Vinco.

Ik overwin alles.

04 juni 2017

Terugkomdag

Vandaag was de terugkomdag bij Psytrec in Bilthoven. Cursisten en naasten bij elkaar.

Het begon bijna als een grote reunie bij het terugzien van elkaar. Voor bijna iedereen waren het pittige dagen geweest. Veel dubbele gevoelens over het weer terug zijn bij Psytrec. Voor mij voelde het vooral veilig en vertrouwd. Fijn ook om mijn groepsgenootjes te zien.

Er werden drie groepen gemaakt met een roulatierooster.

Voor Roelof en mij eerst een blok van 1,5 uur met Ralf, een ervaringsdeskundige. Ralf vertelde eerlijk over alle complexiteit en zwaarte van het traject erna. Ik moest bijna huilen toen hij vertelde over de strijd die je met ptss aan het voeren bent. De enorme kracht om ondanks alles toch jaren lang door te gaan.

Daarna hebben Roelof en ik nog een rondje hertenkamp en bos gelopen. Dat was fijn even.

Het tweede blok van 1,5 uur was uitleg over de Psytrec-methode en psycho educatie over ptss met wat in te vullen vragen en opdrachten.

Wat vermijd je niet meer, wat nog wel. Wat is een doel voor jezelf en wat zijn daar de deelstapjes van. Roelof is moe van al het zenden en de verhalen. Ik ben vooral bezig met het Klinisch Interview Ptss dat straks wordt afgenomen.

Na de lunch dus het laatste blok. De KIP voor mij, Roelof aan een video over hoe het tijdens de weken was en daarna nog gezamenlijk tijd met de behandelaar.

Ik ben al emotioneel bij binnenkomst. Over dat ik voel en vrees wat nog niet weg is. Mijn angst om het groter te maken dan de werkelijkheid en opnieuw mijn angst om me aan te stellen.

De KIP wijst uit dat mijn score van 47 naar 35 is gegaan en van 16 naar 14 symptomen.

Goed nieuws en ook weer niet. Ik ben zeker nog niet ptss-vrij. En dat lucht aan de ene kant op vanwege mijn gevoel dat ik het toch juist had en de teleurstelling dat het niet betererder is dan dit. En dus de onzekerheid over wat het slotgesprek me als conclusie gaat meebrengen.

Kan het met en via Bas, kan en mag het over een tijdje weer bij Psytrec: waarmee kan ik mijn toekomst vorm gaan geven? En hoe? En wanneer?

Bij Psytrec is een eventuele mogelijkheid na toetsing door een herhalingscommissie. En dan niet in Bilthoven maar in Weert, dat in juli open gaat. Zeker geen vaststaand pad, eerder uitzondering.

Ik haal Roelof op en we praten nog een tijdje met Helma. Hoe intensief al die informatie en al die mensen en vibraties voor hem zijn. 'Ja, het ging wel iets beter met Annemarie.' Het duurt even voordat hij het goed weet terug te halen.

Daarna nog even terug naar de hele groep. Kip-scores worden gedeeld. Van mensen met kip 0 of 2 of 10, tot net zoals mij afgenomen maar nog niet ptss-vrij en zelfs mensen met een hogere score. Je mag niet vergelijken en tegelijkertijd...

We maken op verzoek van een paar cursisten nog een soort van groepsfoto. En dan naar de auto en naar huis.

Ik ben moe, wat verdrietig en ambivalent over wat ik voel. Ik had gelijk, ik was dus niet gek om te denken dat de ptss er nog was, en toch ook wat verbeterd is.

Het is al zo'n lange reis geweest. En het enige wat ik nu zeker weet is dat het nog lang en breed niet voorbij is.

Volgende week donderdag slotgesprek en overdracht terug naar Bas.

31 mei 2017

Lost

Het is rustweek deze week met niet zo veel dringends op mijn agenda. 'Herstel, neem je tijd'

Ik kom er achter dat ik niet zo goed ben in pauze nemen, zoals de sportcoach vorige week nog fijntjes concludeerde.

Al die positieve kracht die ik vorige week nog zo blij zag, is als in de wind opgegaan.

Ik voel me als op onbetreden grond. Wegen die ik niet ken en bestemmingen waar ik lang niet aan dacht. Daarnaast voelt het van binnen als een grote pot met vies slootwater dat troebel is door alle beweging. Alles draait, kolkt, bruist, werkt. Mijn ptss draait met man en macht mee in deze draaimolen. Er is wat veranderd en dat zal in de komende maanden zichtbaar gaan worden. Net zoals in de komende weken mijn vervolgtraject zichzelf zal vormen.

En ik? Ik voel me op een kruispunt van wegen. Lost.

26 mei 2017

Kom maar op!

Gisteravond hebben Roelof en de jongens me bij Psytrec in Bilthoven opgehaald. Een dubbel moment: fijn om met mijn mannen te zijn en tegelijkertijd broos en kwetsbaar na het harde werken aan mijn trauma.

Mijn laatste blok was een emdr-sessie waarin een deel van het trauma nog op het programma stond. Tot het laatste toe keihard aan het werk. Ik kom goed uit de sessie en wandel met 'Ik ben een overwinnaar' als echo in mijn hoofd naar mijn kamer. Highfive met de sportcoach die ik in de gang aantref. Yes! In de afgelopen 24 uur lijkt het angstnetwerk in mijn systeem uit elkaar te vallen. Steentje voor steentje.

'S ochtends bij de ochtendwandeling in het bos merkte ik al dat het bos meer en meer van mij was, in plaats van mijn trauma. Zelfs bij een klein stukje dwars door het bos met krakkende takken en zwiepende takken voel ik hoe de trigger is uitgedoofd. Zou het echt? Het mountainbike-blok erna bevestigt dat. Bij een stukje aanzetten en alleen vooruit, voel ik het triomfantelijke 'Van Mij!" Het bos is weer van mij! Het is angstig en fijn om dat te ervaren. Angstig omdat ik niet weet of het houdt. Fijn om mijzelf in mijn kracht te voelen.

Deze tweede week stonden de eerste twee dagen in het teken van de paniek om geen tijd voldoende te hebben voor het trauma. De rode draad, het therapiewerkprogramma is aangepast. We richten ons alleen nog maar op het grote stuk. Alle andere trauma's zijn van het programma af. Wel zakte bij de emdr de angst en verhoogde ik mijn positieve gevoel 'ik kan het aan.' Er ontstaat ruimte, lucht.

Mijn trauma aangaan was dodelijk zwaar. Zwaarder dan ik me had kunnen inbeelden. Maar ook lichter omdat er heel concreet stukje voor stukje een steen uit de muur werd gehouwen.

6 uur sporten per dag en dus 24 uur sporten in een week (en 48 uur sport in 8 dagen!!) is zwaar en uitdagend. Voor mij des te meer omdat het bos, het bos-sportveld, de hindernisbaan en de touwbaan één grote trigger is die herbelevingen oproept.

Het lijkt soms, leg ik iemand uit, alsof er een grote regisseur aan het werk is die dan tegen de sport roept "ja, toe maar. Hier kan nog een schepje bovenop."'

Mijn motto vanaf het begin is "Kom maar op!" Ik voel me strijdbaar.

De groep met wie ik sport is fijn en ook extra belastend. Iedereen zit hier met een complex trauma en dus ook met een eigen verleden en gebruiksaanwijzing. Ik leer er goed om te stoppen met zorgen voor de ander om mijn eigen proces te vermijden.

Vermijden is het kernwoord bij Psytrec. Het vermijden van je angst door veiligheidsgedrag, het uit de weg gaan van triggers en het bewust worden van je eigen, soms onbewuste, vermijdingsgedrag.

Ik leer in de psycho-educatie keer op keer hoe het systeem in elkaar zit en wat PTSS is en met ons doet. We worden onze eigen PTSS-specialist.

Ik schrijf veel en teken ook veel. Het is mijn integratieproces en mijn ontspanning. Een extra manier om alle informatie te verankeren in mijn systeem.

Er is iets wezenlijks veranderd. Op de dinsdag komt de zin 'Ik overwin' bij de emdr als sterke krachtgedachte bij me boven. Ik vraag de sportcoach of hij even wil googelen op de Latijnse vertaling. Hij vult het zelfs nog aan tot 'Ik overwin alles' : Ego omnia vinco'

Ik schrijf het op en laat me er door voeden. Dit is mijn kerngedachte waarmee ik mijzelf kan verankeren: ik overwin alles.

Ik krijg mijn eigen proces door waarmee ik in de emdr de situatie kan aanpassen en veiligheid kan creëeren. Het is als een klein weggetje dat nauwelijks begaanbaar is en dat zich langzaam tot een pad inslijt.

Het bijzondere van deze twee weken bij Psytrec is ondermeer de verbondenheid met de andere cursisten. Die ik leer kennen op hun trauma na. Buiten de sessies wordt er niet trauma-inhoudelijk gesproken. We weten echter wel allemaal van elkaar dat we de PTSS-elite zijn: allemaal complexe ptss. Allemaal gaan we deze hoog intensieve behandeling in.

Er ligt nog een enorme klus voor me. Er zijn nog andere trauma's en ook moet ik nog het een en ander gaan sleutelen aan zelfbeeld en mildheid naar mezelf. Plus nog de post traumatische rouw die ik ook voel aanwassen.

Dat kan bij mijn eigen therapeut en anders kan ik altijd nog weer in overleg met Psytrec.

Ik begin te vertrouwen. Er is hoop. En verdriet. En kracht. En angst. En moeheid: dodelijke vermoeidheid die er nu uit mag komen. Met mildheid en compassie voor de reactie van mijn lijf en mijn geest.

Kom maar op!

Ik overwin alles!

Annemarie