Ik kom er achter dat ik niet zo goed ben in pauze nemen, zoals de sportcoach vorige week nog fijntjes concludeerde.
Al die positieve kracht die ik vorige week nog zo blij zag, is als in de wind opgegaan.
Ik voel me als op onbetreden grond. Wegen die ik niet ken en bestemmingen waar ik lang niet aan dacht. Daarnaast voelt het van binnen als een grote pot met vies slootwater dat troebel is door alle beweging. Alles draait, kolkt, bruist, werkt. Mijn ptss draait met man en macht mee in deze draaimolen. Er is wat veranderd en dat zal in de komende maanden zichtbaar gaan worden. Net zoals in de komende weken mijn vervolgtraject zichzelf zal vormen.
En ik? Ik voel me op een kruispunt van wegen. Lost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten